"Lluna"

Güei véote encesa, con esa lluz qu'aclaria les idees y tas a piques de tar llena, allumes pa les almes qu'alguarden y pa les que tán na espera.

La to solombra que faces tan allargada nesta nueche tan illuminada, escosada de ñubes cobardes que nun s'atreven a tapar esa lluz reflexada, qu'a les veces da la pena, la qu'apurre'l misteriu, la que da'l miéu de sintir la soledá y de nun atopar esa lluz máxica ya enigmática, la lluz que t'amira y t'enciende l'alma cansada dacuando cavilgues p'adientro.

 -Dímelo lluna, ¿Voi sintir el valir de la to lluz, lo inútil del to vientu y lo bono del to silenciu?. –

Gabítame lluna, -¿Un granu na cara faime distintu?. ¿La marca del tiempu faime peremne?. ¿Les arruguies na frente fácenme sabiu de repente?. Sintir namás un silenciu bien calláu... ¿Faime inútil ya estrozáu?.

 Dímelo, nun t'engurries. Toi a sintir el tastu pel gargüelu de llamber les llárimes de tristura de llargues nueches espiertu. Toi escosu d'enfotos fatos gastaos pelos tiempos perdíos, de suaños rotos, incumplíos.

Dímelo y sofítame col to facer silenciosu cola fuercia les marees, blanquia les mentes ruines al serenu, cómu sábanes blanques tendíes nel verde suelu esperando la rosada, cola suerte del home perdíu, qu'enxamás se llibra d'una cagada de raitana. Voi semar pebides d'ilusión pola fuercia del espírutu, con pasión. Voi recoyer frutu del esfuerzu, semar nel menguante pol caprichu y suerte del tiempu. ¿Qué caprichu, qué tiempu?. Esguilarán formigues peles piernes inertes, firme, al pié de la mio tierra humildada.

Nel creciente vamos medrar xuntos, esponxigaremos y daremos la vuelta xuníos, entós, n'alborada colos suaños anovaos, veremos les lluces prendíes, atoparemos y veremos medrar de nueves les ilusiones perdíes, agora enceses.

 Y dende la tierra prestixiada véote llena, lluna, rescamples cola to lluz, col mio sentíu enllenu d'enfotu y la to cara que mira, y qu'enllena l'alma.

XUAN MIYAR