LA TORNA

De xuru que l'airón que trae la mar a la nuestra tierra, vien cargáu de señardá, d'alcordances y conseyos qu'un día dalguién partió con éllos y recostinó con la pebida qu'esponxigó lloñe.

Emperu, entá se caltién na memoria y, cualquier día d'estos, esa remembranza va tornar, enllenando les caleyes del pueblu d'aires de grandeza y, de la hestoria d'Asturies, tantes veces escaecía y dafechu, tantes vueltes repetía.

Vieno l'aire frescu pol que naguaba, pa dame na cara un día veraniegu.

Depués d'andar pela nueche persiguiendo un suañu p'algamar la lluna, nesi viaxe pel nuestru cielu y sintíse afortunáu p'alcontrar la lluz qu'illumina la nuestra esistencia.

Cuerre l'aire sele pente les piques de la memoria, col golor a alcanfor, a humildá, a candura y tenrura.

Asela l'espíritu pa sintir, agora llibre, l'ecu d'un suañu rebotiando un tiempu infinitu, peles caleyes escondíes del intelectu, los glayíos atristallaos daos en silenciu.

Una sorrisa nidia invade l'alma y, enllena'l corazón, dibuxando de colores tantes llárimes d'emociones.

XUAN MIYAR